To own destiny -ખુદની નિયતી તરફ

(Paulo Coelhoની 1 Min reading: Each to his own destinyના નામથી ઓરિજિનલ પોસ્ટ Paulocoelhoblog.com પર અંગ્રેજીમાં પ્રકાશિત થયેલ જેનો મે કરેલ ગુજરાતી અનુવાદ)

દરેક જણ પોતાની ખુદની નિયતી તરફ

  એક સામુરાઇ(જાપાનનો લશ્કરી અધિકારી) જે પોતાની ભલમનસાઇ અને પ્રામાણિકતા માટે જાણીતો હતો તે એક ઝેન સાધુ પાસે સલાહ લેવા માટે મુલાકાતે ગયો. જ્યારે સાધુએ પોતાની પ્રાર્થના પૂરી કરી, ત્યારે સામુરાઇએ પૂછ્યું,     -હું શા માટે આટલી હિનતા(Inferiority) નો અનુભવું છું?    -મેં ઘણીવાર મૃત્યુનો સામનો કર્યો છે. જેઓ નિર્બળ છે તેઓનું રક્ષણ કર્યું છે. “છતાં પણ, તમને ધ્યાનમાં મગ્ન જોઇને, મને એવું લાગે છે કે મારા જીવનનું કંઇ જ પણ મહત્વ નથી.” -ઊભો રહે. આજે જે લોકો મને મળવા આવ્યા છે એમને હું એકવાર મળી લઉ પછી તને જવાબ આપીશ. સામુરાઇએ પોતાનો પુરો દિવસ બગીચામાં બેસીને સલાહ માટે અંદર આવતા અને બહાર જતાં લોકોને જોતા જોતા પસાર કર્યો. તેણે જોયું કે કઇ રીતે સાધુએ એકસરખી ધીરજ અને ચહેરા પર એકસમાન પ્રબુધ્ધ સ્મિત રાખીને બધા લોકોને આવકાર્યા. સંધ્યાકાળ થતાં, જ્યારે બધા જતા રહ્યાં, તેણે માંગણી કરી: 

   -હવે તમે મને શીખવી શકશો? સાધુએ એને અંદર આવવા આમંત્રણ આપ્યું અને પોતાના રૃમ સુધી એને દોરી ગયા. પૂર્ણ ચંદ્રમાં આકાશમાં ચાંદની ફેલાવીને ચળકી રહ્યો હતો, વાતાવરણમાં ગહન શાંતિ હતી.

   -તું ચંદ્રને જુએ છે, તે કેટલો સુંદર છે? તે સમગ્ર આકાશમાંથી પસાર થશે, અને આવતીકાલે સુરજ ફરીવાર ચમકશે. પણ સૂર્યપ્રકાશ વધુ તેજસ્વી છે, અને આપણી આસપાસની પ્રકૃતિને: વૃક્ષો, પર્વતો, વાદળાને વિગતવાર બતાવી શકે શકે છે. મેં બંન્નેનો ઘણા વર્ષોથી ઝીણવટપૂર્વક અભ્યાસ કર્યો છે, અને ચંદ્રને એવું કહેતા ક્યારેય સાંભળ્યોનથી:  હું સૂર્યની જેમ કેમ ચમકતો નથી? અટલા માટે કે હું એના કરતાં નિમ્ન(Inferior) છું? 

   -બિલકુલ નઇ –સામુરાઇએ જવાબ આપ્યો.

  -ચંદ્ર અને સૂર્ય બંન્ને અલગ વસ્તુઓ છે બંન્ને પાસે તેમની પોતાની સુંદરતા છે, તમે એમની એકબીજા સાથે સરખામણી ના કરી શકો.

  -તો તું જવાબ જાણે છે. આપણે બંન્ને અલગ વ્યક્તિઓ છીએ, આપણે જેમાં માનીએ છીએ તેના માટે આપણી રીતે અલગ અલગ પ્રકારે લડી રહ્યા છીએ, અને જગતને વધુ બહેતર બનાવવા માટે પ્રયત્ન કરી રહ્યા છીએ. બાકી બધું તો ફક્ત દેખાવ છે.

1 Min reading: Each to his own destiny

A Samurai who was known for his nobility and honesty, went to visit a Zen monk to ask him for his advice.

When the monk had finished his prayers, the Samurai asked,

– Why do I feel so inferior? – I have faced death many times, have defended those who are weak.

“Nevertheless, upon seeing you meditating, I felt that my life had absolutely no importance whatsoever.

– Wait. Once I have attended to all those who come to see me today, I shall answer you.

The samurai spent the whole day sitting in the temple gardens, watching the people go in and out in search of advice. He saw how the monk received them all with the same patience and the same illuminated smile on his face.

At nightfall, when everyone had gone, he demanded:

– Now can you teach me?

The master invited him in and lead him to his room. The full moon shone in the sky, and the atmosphere was one of profound tranquility.

– Do you see the moon, how beautiful it is? It will cross the entire firmament, and tomorrow the sun will shine once again.

“But sunlight is much brighter, and can show the details of the landscape around us: trees, mountains, clouds.

“I have contemplated the two for years, and have never heard the moon say: why do I not shine like the sun? Is it because I am inferior?

– Of course not – answered the samurai. – The moon and the sun are different things, each has its own beauty. You cannot compare the two.

– So you know the answer. We are two different people, each fighting in his own way for that which he believes, and making it possible to make the world a better place; the rest are mere appearances.

Folllow Curiosity

(Elizabeth Gilbertની ઓરિજિનલ પોસ્ટ www.elizabethgilbert.com પર અંગ્રેજીમાં પ્રકાશિત થયેલ જેનો મે કરેલ ગુજરાતી અનુવાદ)

સર્જનાત્મકતા(ક્રીએટીવીટી) પરના સૌથી ઉત્તમ ક્વોટમાંનો એક ક્વોટ...

જિજ્ઞાસા(ક્યુરીઓસીટી)નું અનુસરણ કરવા માટેની હું મોટી હિમાયતી છું. પહેલા પણ આ વિશે બોલતા તમે મને સાંભળી હશે? જીંદગીમાં આપણી પેશનને અનુસરવાનું આપણને સતત કહેવામાં આવે છે. પણ ક્યારેક એવો સમય આવે છે જ્યોરે પેશન લોઢાના ચણા ચાવવા જેવું લાગે છે અને ત્યાં પહેાંચવું ખૂબ જ કઠિન હોય છે. મૂંઝવણ, હાર, કંટાળો, અસલામતી અને વ્યગ્રતાની અવસ્થામાં, “પેશન”નો વિચાર સંપૂર્ણપણે પહોંચની બહાર અને અશક્ય હોય એવું લાગે છે. આવા સમયમાં તમે નસીબદાર છો કે તમે લોન્ડ્રીનું કામ પુરુ કરવામાં તો સમર્થ છો (ક્યારેક એ પણ એટલું ઉચ્ચ કક્ષાનું લાગે જેટલું કે તમારું લક્ષ્ય) અને જ્યારે કોઇ તમને તમારી પેશનને અનુસરવાનું કહે ત્યારે તેને વચ્ચેની આંગળી દેખાડવાનું મન થાય (આગળ વધો અને એવું કરો. જોકે. પણ તે પીઠ પાછળ ફેરવે ત્યાં સુધી રાહ જુઓ, સભ્યતાની બહાર.)

પણ જિજ્ઞાસા, મને લાગ્યું છે કે એના સુધી હંમેશા પહોંચી શકાય છે.
પેશન એ જ્વાળાઓનો ટાપુ છે, પરંતુ જિજ્ઞાસા તો ખભા પર નાના નળ સમાન છે- કાનમાં થતો હળવો ગણગણાટ જે કહે છે, ”હે, તે રસપ્રદ પ્રકારની છે...”
પેશન દુર્લભ છે; જિજ્ઞાસા દરરોજ હોય છે. તેથી જિજ્ઞાસા સુધી પહોંચવું પેશન પર સંપૂર્ણ થવા કરતાં ખૂબ સરળ છે. અને રોકાણ ઓછું છે, તેને મેનેજ કરવી સરળ છે.
તો ટ્રીક એમ છે કે જિજ્ઞાસાપૂર્ણ નાની ક્ષણોને અનુસરો. તેના માટો કોઇ મહાન પ્રયત્ન નહી કરવો પડે. થોડું મગજ આગળ ચલાવો. ક્ષણ માટે થોભો. તમારું ધ્યાન જકડે એ વસ્તુને રિસ્પોન્સ આપો. તેમાં ખાંખાખોળા કરો. ત્યાં તમારા માટે કંઇ છે? માહિતીનો એકાદ ટુકડો પણ?
મારા માટે, જિજ્ઞાસા પ્રત્યે સંપૂર્ણ જીંદગી સમર્પીત કરવી એ બીજું કંઇ નથી પણ સ્કેવેન્જર હન્ટ સમાન છે- જ્યાં દરેક ક્રમિક ચાવી એ જિજ્ઞાસાના બીજા નાના ટુકડાનો શિકાર છે. દરેકને ઝડપી લો. તેને ખોલો, જુઓ તે તમને આગળ ક્યાં લઇ જાય છે.
નાના પગલા..
નાના પગલાં ભરવાનું ચાલુ રાખો, અને હું તમને વચન આપું છું: જિજ્ઞાસા છેવટે તમને પેશન સુધી દોરી જશે.
અને તે કંટાળાનો અંત લાવશે.

One of the greatest quotes on creativity ever…

I am a big advocate for the pursuit of curiosity. You've maybe heard me talk about this before? We are constantly being told to pursue our passions in life, but there are times when passion is a TALL ORDER, and really hard to reach. In seasons of confusion, of loss, of boredom, of insecurity, of distraction, the idea of "passion" can feel completely inaccessible and impossible. In such times, you are lucky to be able to get your laundry done (that sometimes feels as high as you can aim) and when someone tells you to follow your passion, you want to give them the middle finger. (Go ahead and do it, by the way. But wait till their back is turned, out of civility.)

But curiosity, I have found, is always within reach.

Passion is a tower of flame, but curiosity is a tiny tap on the shoulder — a little whisper in the ear that says, "Hey, that's kind of interesting…"

Passion is rare; curiosity is everyday.

Curiosity is therefore a lot easier to reach at at times than full-on passion — and the stakes are lower, easier to manage.

The trick is to just follow your small moments of curiosity. It doesn't take a massive effort. Just turn your head an inch. Pause for a instant. Respond to what has caught your attention. Look into it a bit. Is there something there for you? A piece of information?

For me, a lifetime devoted to creativity is nothing but a scavenger hunt — where each successive clue is another tiny little hit of curiosity. Pick each one up, unfold it, see where it leads you next.

Small steps.

Keep doing that, and I promise you: The curiosity will eventually lead you to the passion.

And that'll be the end of boredom.

Breakt hrough your Comfort Zone

(Arvin Lalની ઓરિજિનલ પોસ્ટ Facebook પર અંગ્રેજીમાં પ્રકાશિત થયેલ જેનો મે કરેલ ગુજરાતી અનુવાદ)

તમારા કમ્ફર્ટ ઝોનમાંથી બહાર આવો.

તમને એવુ લાગતુ હશે કે દુનિયામાં ફક્ત તમે જ છો જે કઠીન કાળમાંથી પસાર થઇ રહ્યું છે, કે અસંતુષ્ટ છે, સંઘર્ષમાંથી પસાર થઇ રહ્યા છે, કે મુશ્કેલીથી સામનો કરી રહ્યા છે. આ સામાન્ય છે.
મારા અભિપ્રાય પ્રમાણે, દુનિયામાં મજબૂત માણસો એ છે કે જેમની પાસે પોતાની જાત પર બની રહેવાની અદ્વિતિય હિંમત હોય છે, કંઇ જ ફર્ક નથી પડતો ભલે તે ગમે તેટલું મુશ્કેલ જણાય, કંઇ જ ફર્ક નથી પડતો કે બીજા લોકો શું કહે છે; કંઇ જ ફર્ક નથી પડતો કે બીજા લોકો તેમની હાંસી ઉડાવે, ગમે તેટલા અપમાનો કરે. જ્યારે તેઓ સંપૂર્ણપણે એકલા હોય ત્યારે પણ તેઓ પોતાની જાત પર બની રહેવાનું ચાલુ રાખે છે. પોતાની જાતને બીજા પાસે ગમાડવા કે બીજાઓની માન્યતા મેળવવા માટે તઓ પોતાની જાતને બદલતા નથી. તેઓના મુખ પર સ્મિત હોય છે કારણ કે તેઓ ખુશ છે અને પોતાની જાતથી સંતુષ્ટ છે અને આ દુનિયામાં તેઓએ જે અજોડ સ્થાન પ્રાપ્ત કર્યું છે તેનાથી તેઓ માન્યતા મેળવે છે.
ચાવીરૃપ એ છે કે સખત મહેનત કરો અને પછી ખુબ સખત મહેનત કરો, કારણ કે ત્યાં બીજું કોઇ પણ છે જે, તમારી પાસે છે એ મેળવવા ઝંખે છે, અને તે મેળવવા માટે તેઓ તમારા કરતા પણ વધુ સખત મહેનત કરશે. બીજા કોઇએ તમારી વિશિષ્ટતાનું અનુકરણ કરવા કે મેળવવા પ્રયત્ન કરવો પડશે, જ્યારે તમને એનાથી પ્રતિકુળતાનો અહેસાસ થાય, તમે અત્યારે જે છો એ બધુ જ બનવા તેઓ ખુબ મહેનત કરશે. તમારી પોતાની જાતનું મુલ્ય ઓછું ના આંકશો.
યાદ રાખો સફળ થવા માટેના ઘણા માર્ગો છે. આપણા જીવનમાંથી સુષુપ્ત ક્ષમતાઓ પ્રાપ્ત કરવા માટે આપણને અનેકવિધ તકો મળેલી છે. આપણામાંથી કેટલાક બીજા લોકો કરતા ઝડપથી ત્યાં પહોંચી જાય છે, પણ એક વસ્તુ નિશ્ચિંત છે: પહેલા કોઇ ધ્યેય નક્કી કર્યા વગર અને જરુરી પગલા લીધા સીવાય ત્યાં કોઇ પહેંચી શકતું નથી. આવતીકાલે નવા દિવસની શરુઆત થશે. આવતીકાલ અને આવનાર દિવસો માટે તમે માનસિક રીતે તૈયાર નહી હોવ તો તમારુ શરીર તમારો સાથ નહી આપે અને તમારી જીંદગી નિશ્ચિંતપણે તમારો સાથ નહીં આપે.
તમે ક્યાં છો એના વિશે ચિંતન કરવા રાત્રે એક ક્ષણ ફાળવો અને આવતીકાલે અને આવતા અઠવાડિયાની શરૃઆતમાં તમે ક્યાં હોવા કે પહોંચવા માંગો છો. અને પછી તે દિશામાં કામ કરવા આગળ વધો.

Break Through your Comfort Zone. (By Arvin Lal)

You may feel like you’re the only one in the world who's going through a tough time, unsatisfied, struggling, or barely getting by. That's normal.

In my opinion, the strongest people in this world are the ones that have that unique courage to be themselves, no matter how difficult that may be; No matter what anyone says; no matter how many laughs or insults are thrown at them. They continue to be themselves even when they are absolutely alone. They don't change to get anyone to like them, or get validation from others. They smile because they are happy and content with themselves and they are validated by their unique place they hold in this world.

The key is to work hard and then work harder, because someone else out there wants what you have, and they will work harder than you to take it. Someone else out there has to try to emulate your uniqueness, while you may feel it is a disadvantage, and they will work hard to be everything you already are. Do not take yourself for granted.

Remember there are several paths to success; we are all given multiple opportunities to achieve our potential throughout our lives. Some of us get there quicker than others, but one thing is certain: NO ONE gets there without first setting a goal and taking action. Tomorrow starts a new day. If you’re not prepared mentally for tomorrow and the days ahead, your body will not follow and your life will certainly not follow.

Take a moment tonight to reflect on where you are and where you want to be by tomorrow and the beginning of next week, and then make a move.

(Elizabethની ઓરિજિનલ પોસ્ટ oprah.comના મેગેઝીનમાં અંગ્રેજી માં પ્રકાશિત થયેલ જેનો મે કરેલ ગુજરાતી અનુવાદ)

સ્નેહપૂર્ણ કૃત્ય જેણે ખરાબ દિવસોને પ્રકાશમય બનાવવામાં એલિઝાબેથ ગિલ્બર્ટને મદદ કરી.
જ્યારે જગત અંધકાર અને એકાંતમાં ઘેરાય, તો હિંમત ના હારશો, કોઇપણ વ્યક્તિ એના અંધકારમય જીવનમાં રોશની લાવી શકે છે..

કેટલાક વર્ષો પહેલાં, હું ભીડભાડવાળા સમય દરમિયાન ન્યુયોર્ક સીટીમાં ક્રોસટાઉન બસમાં અટવાઇ ગયી હતી. ટ્રાફિક મુશ્કેલીથી પસાર થઇ રહ્યો હતો. બસ ઠંડીથી, થાકેલા લોકો જે એકબીજાઓ સાથે ખૂબ ચિડાયોલા હતા એનાથી, વરસાદી, કાદવકીચડવાળા વાતાવરણથી ભરાયેલી હતી. બે માણસો ઇરાદાપૂર્વક કે સહજતાથી લાગેલા ધક્કા માટે એકબીજા પર મોટેથી બૂમાબૂમ કરી રહ્યા હતાં. એક ગર્ભવતી સ્ત્રી બસ પર ચઢી અને કોઇએ પણ એને બેઠક આપવાનો વિનય ના કર્યો.વાતાવરણ પ્રકોપમય હતું. અહીં કોઇ જ દયાનો અણસાર જોવા ના મળ્યો.

પણ જ્યારે બસ સાતમા સ્ટેશને પહોંચી, તો ડ્રાઇવર અંદરના અનાઉન્સમેન્ટ ટેલિફોન પર આવ્યો, 

“સાંભળો દોસ્તો”, તેણે કહ્યું “હું જાણું છું આજે તમારો મુશ્કેલીસભરદિવસ રહ્યો છે અને તમે હતાશ થયોલા છો. ટ્રાફિક કે વાતાવરણ નો હલ મારા હાથમાં નથી હું એ કરી શકું એમ નથી પણ એક વાત જે હું કરી શકું એમ છું. તમારામાંથી  જ્યારે પણ કોઇ સ્ટેશન આવતા બસમાંથી ઉતરે ત્યારે મારો હાથ તમારી સામે લંબાવીશ જ્યારે તમે મારી પાસેથી પસાર થાઓ ત્યારે તમારી મુશ્કેલીઓ મારા હાથની હથેળીમાં મુકી દેજો, બરાબર? તમારી સમસ્યાઓ રાત્રે તમારા પરિવાર પર થોપવા સાથે ના લઇ જશો.તેને મારી પાસે છોડીદો. મારો રસ્તો હડસન નદી થઇને જાય છે અને જયારે હું ડ્રાઇવ કરીને ત્યાં પહોંચીશ, અને બારી ખોલીને તમારી બધી સમસ્યાઓ ત્યાં પાણીમાં ફેંકી દઇશ, સારું લાગ્યું?” દરેક જણ હાસ્યમાં ફેરવાઇ ગયા. દરેક ચહેરાઓ અચંબિત આનંદથી ચમકવા લાગ્યા. લોકો કે જેઓ છેલ્લા કલાકો દરમિયાન  એકબીજાનું અસ્તિત્વ જ ન હોવાનો ડોળ કરી રહ્યા હતા એ એકબીજા સામે હસીને જાણે કે પૂછી રહ્યા હતા, શું આ માણસ ગંભીર છે?

આગળના સ્ટેશનને વચન આપ્યા અનુસાર ડ્રાઇવરે તેનો હાથ લંબાવ્યો અને હથેલી પહોળી કરી. એક પછી એક બધા ઉતરી રહેલ મુસાફરોએ તેમનો હાથ ડ્રાઇવરના હાથ પર મુકીને તેની હથેળીમાં કંઇક મૂકતા હોય એવી નકલ કરવાની ચેષ્ટા કરી.

એમણે આવ્યું કર્યું એ બદલ કેટલાક હસી રહ્યા હતાં કેટલાક આંખો ભીની થઇ ગઇ- પણ દરેક જણે એ ક્રિયા કરી. ડ્રાઇવરે આગળના સ્ટેશને પણ આ સુંદર વિધિનું પુનરાવર્તન કર્યું અને આગળ જતા નદીના રસ્તા સુધી.

દોસ્તો, આપણે મુશ્કેલીઓથી ભરેલી દુનિયામાં જીવી રહ્યા છીએ. ક્યારેક માણસ બનવું ખૂબ જ કઠીન છે. ક્યારેક તમારો દિવસ ખરાબહોય છે. ક્યારેક તમારો દિવસ એવો ખરાબ હોય છે જેની અસર ઘણા વર્ષો સુધી યથાવત રહે છે. તમે સંઘર્ષ કરો છો અને નિષ્ફળતા મેળવો છો, તમે નોકરી, પૈસા, મિત્રો, શ્રધ્ધા અને પ્રેમ ગુમાવો છો. તમે સમાચારોમાં રહેલા ભયાનક પ્રસંગોના સાક્ષી બનો છો. તમે ભયભીત તઇ જાઓ છો અને પીછેહઠ કરો છો. ક્યારેક સમય આવે છે કે તમને બધું જ અંધકારના આવરણ તળે ઢંકાયેલું દેખાય છે. તમને સતત પ્રકાશની ઝંખના છે પણ જાણતા નથી ક્યાં શોધવો.

પણ તમે જ ખુદ પ્રકાશ બનો તો? જે અંધકારમય પરિસ્થિતિને જેની જરુર છે એ રોશનીના કર્તા તમેજ બનો તો? આ જ વાત જે ડ્રાઇવરે મને શીખવાડી-કે કોઇપણ ક્ષણે કોઇપણ વ્યક્તિ ખુદ પ્રકાશમય દિપક બની શકે છે. એ ડ્રાઇવર કંઇ મોટો શક્તિશાળી વ્યક્તિ નહોતો. તે કોઇ આધ્યાત્મિક ગુરુ નહોતો. તે કોઇ મિડિયા-સેવી પ્રભાવક નહોતો. તે સમાજના સૌથી ઓછા ધ્યાનમાં આવતા કાર્યકરોમાંનો એક ડ્રાઇવર હતો. પણ ખરી તાકાત તો તેની પાસે છે. અને તેણે અમારા લાભ માટે એ શક્તિનો સુંદર રીતે ઉપયોગ કર્યો.

જ્યારે જીંદગી ભયાવહ લાગે, અને દુનિયાના મુશ્કેલીપૂર્ણ ચહેરા સામે જ્યારે હું અસમર્થતા અનુભવું છું, હું એ વ્યક્તિ વિશે વિચારું છું અને મારી જાતને પછું છું. હું શું કરી શકું છું, અત્યારે, ખુદ પ્રકાશ બનવા? અલબત્ત હું એકલી વ્યક્તિગત રીતે બધા જ યુધ્ધનો અંત આણી શકું નહી, કે ગ્લોબલ વોર્મિંગને હલ કરી શકું નહી, કે કદરુપા લોકોને સંપૂર્ણ અલગ જ જીવમાં તબદીલ ના કરી શકું. હું ચોક્કસપણે ટ્રાફિકને કાબુમાં લાવી ન શકું. અમે ક્યારેય એકબીજા સાથે વાતો કરી નથી કે એકબીજાના નામ જાણતા નથી છતાં પણ મારા સંપર્કમાં આવેલ વ્યક્તિઓ પર મારો થોડો પણ પ્રભાવ પડે છે, આપણે કઇ રીતે વર્તન કરીએ છીએ એનો ફર્ક પડે છે કારણે કે માનવ સમાજમાં દરેક વસ્તુ ચેપીરીતે ફેલાઇ શકે એવું સંક્રામક છે-ઉદાસીપણું અને ગુસ્સો, હા, પણ સહનશીલતા અને ઉદારતા પણ. એનો મતલબ કે આપણી જાણ બહાર આપણો ઘણો પ્રભાવ પડે છે.

કંઇ જ ફર્ક નથી પડતો કે તણે કોણ છો, કે તમે ક્યાં છો, કે પછી ભલે ગમે તેટલી મુશ્કેલી ભરેલી તમારી પરિસ્થિતિ દેખાતી હોય, હું માનું છું કે તમે તમારી દુનિયાને રોશનીમય બનાવી શકો છો. હકીકતમાં, હું માનું છું કે આ જ એક રસ્તો છે જેનાથી દુનિયા પ્રકાશમય બની શકે.- એક કરેલ નજાકતભર્યું ઉજ્જવળ કાર્ય, નદી તરફના રસ્તા પર.

The Kind Gesture that Helps Elizabeth Gilbert Find the Light On Her Worst Days

When the world feels cold and dark and lonely, take heart: Anybody can make their corner of it brighter

Some years ago, I was stuck on a crosstown bus in New York City during rush hour. Traffic was barely moving. The bus was filled with cold, tired people who were deeply irritated—with one another; with the rainy, sleety weather; with the world itself. Two men barked at each other about a shove that might or might not have been intentional. A pregnant woman got on, and nobody offered her a seat. Rage was in the air; no mercy would be found here.

But as the bus approached Seventh Avenue, the driver got on the intercom. "Folks," he said, "I know you've had a rough day and you're frustrated. I can't do anything about the weather or traffic, but here's what I can do. As each one of you gets off the bus, I will reach out my hand to you. As you walk by, drop your troubles into the palm of my hand, okay? Don't take your problems home to your families tonight—just leave 'em with me. My route goes right by the Hudson River, and when I drive by there later, I'll open the window and throw your troubles in the water. Sound good?"

It was as if a spell had lifted. Everyone burst out laughing. Faces gleamed with surprised delight. People who'd been pretending for the past hour not to notice each other's existence were suddenly grinning at each other like, is this guy serious?

Oh, he was serious.

At the next stop—just as promised—the driver reached out his hand, palm up, and waited. One by one, all the exiting commuters placed their hand just above his and mimed the gesture of dropping something into his palm. Some people laughed as they did this, some teared up—but everyone did it. The driver repeated the same lovely ritual at the next stop, too. And the next. All the way to the river.

We live in a hard world, my friends. Sometimes it's extra difficult to be a human being. Sometimes you have a bad day. Sometimes you have a bad day that lasts for several years. You struggle and fail. You lose jobs, money, friends, faith, and love. You witness horrible events unfolding in the news, and you become fearful and withdrawn. There are times when everything seems cloaked in darkness. You long for the light but don't know where to find it.

But what if you are the light? What if you're the very agent of illumination that a dark situation begs for?

That's what this bus driver taught me—that anyone can be the light, at any moment. This guy wasn't some big power player. He wasn't a spiritual leader. He wasn't some media-savvy "influencer." He was a bus driver—one of society's most invisible workers. But he possessed real power, and he used it beautifully for our benefit.

When life feels especially grim, or when I feel particularly powerless in the face of the world's troubles, I think of this man and ask myself, What can I do, right now, to be the light? Of course, I can't personally end all wars, or solve global warming, or transform vexing people into entirely different creatures. I definitely can't control traffic. But I do have some influence on everyone I brush up against, even if we never speak or learn each other's name. How we behave matters because within human society everything is contagious—sadness and anger, yes, but also patience and generosity. Which means we all have more influence than we realize.

No matter who you are, or where you are, or how mundane or tough your situation may seem, I believe you can illuminate your world. In fact, I believe this is the only way the world will ever be illuminated—one bright act of grace at a time, all the way to the river